ย้อนรอยดูหนังเก่า Jumanji (1995) จูแมนจี้ เกมดูดโลกมหัศจรรย์

หลังจากที่เพิ่งได้ดูจูแมนจี้ 2017 เมื่อไม่นานมานี้และรู้มาว่าเคยมี จูแมนจี้ปี 1995 จึงได้ลองไปหาดูและถือได้ว่าเป็นหนังที่ทำให้รู้สึกอยากย้อนกลับไปเป็นเด็กเล่นเกมกระดานสุดคลาสสิคอีกเหมือนกัน แล้วอยากให้มีอะไรออกมาเหมือนในหนังบ้างเหมือนกัน และถึงแม้จะเป็นหนังเก่าcg เอฟเฟคต่างๆอาจจะไม่เท่าปัจจุบัน แต่ก็นับว่าย้อนวัยเหมือนกลับไปเป็นเด็กตอนนั่งดูหนังเหมือนกัน

ในจูแมนจี้ปี1995 นี้จะเป็นเกมกระดานทอยลูกเต๋า โดยเรื่องมีอยู่ว่ามีเด็ก ชื่ออลัน  แพร์ริช เป็นเด็กที่มักถูกเพื่อนรังแก ได้ไปพบกับกล่องลึกลับและเปิดเข้า และได้พบกับเกมกระดานที่ชื่อจูแมนจี้ในที่ก่อสร้าง จึงนำกลับมาที่บ้าน และมีเพื่อนผู้หญิง ซาราห์ วิทเทิล มาเล่นด้วยกันหลังจากทอยไปได้หนึ่งตาอลันก็ถูกดูดเข้าไปในเกม และมีฝูงค้างคาวไล่ซาราห์ จนซาราห์กลัวและวิ่งไป ทำให้เกมไม่สามารถดำเนินต่อไปได้ และหลายปีต่อมา ได้มีอากับหลาน2คน โดยเป็นเด็กหญิงและชาย ชื่อจูดี้ กับ ปีเตอร์ ตามลำดับย้ายมาด้วยกัน และพี่น้องได้ยินเสียงกลองดังมาจากเกมจูแมนจี้ จึงได้เปิดมาเล่น และทำให้อลันสามารถออกมาได้และยังต้องพบกับสัตว์ป่าในโลกของจูแมนจี้ออกมาป่วนและวิธีการจะหยุดเรื่องทุกอย่างจึงต้องเล่นเกมให้จบนั่นเอง และต้องมีซาราห์มาร่วมเล่นด้วยอีกครั้งหนึ่ง เกมจึงจะดำเนินต่อไปได้

เนื้อเรื่องในสมัยนั้นถือว่าทำมาได้ดี มีแฝงทั้งข้อคิดดีๆหลายอย่างจะมีทั้งเรื่องที่คนเราจะต้องเผชิญหน้ากับความกลัวเมื่อเกิดเรื่องประหลาดขึ้น และเราจะต้องรับผิดชอบทั้งหมดที่ต้องสะสางให้เสร็จก็คือต้องเล่นให้จบนั่นเอง โดยตัวละครหลักส่วนใหญ่ก็มีแค่ 4 คนที่แนะนำไป และทั้ง4คน อลัน ซาราห์ จูดี้ ปีเตอร์ ไม่มีคนไหนเลยที่แสดงแล้วรู้สึกน่ารำคาญและร่วมมือกันได้ค่อนข้างดี แบบว่าลงเรือรำเดียวกันแล้วก็ต้องช่วยกันพาย เล่นให้จบ แม้ไม่รู้ว่าการทอยเต๋าเดินหน้าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

ในเรื่องของสายสัมพันธ์ อลัน จูดี้ และปีเตอร์มีจุดที่เหมือนกันคือ เสียครอบครัวของตัวเองไป โดยของอลันหลังจากที่ถูกดูดเข้าไปในเกมออกมาพ่อของเขาและครอบครัวของเขาก็เสียกันไปหมดและ จูดี้กับปีเตอร์ พ่อ แม่ประสบอุบัติเหตุ เสียชีวิตทั้งคู่ จึงมีความเห็นอกเห็นใจกันทันที และอลันจะมองปีเตอร์ว่าเป็นเหมือนตัวเขาสมัยเด็กๆที่มีความกลัวตามประสาเด็กๆนั่นเองเหมือนเป็นภาพสะท้อนตัวเองตอนเด็กในมุมมองของอลันที่โตแล้วทำให้อลันเข้าใจพ่อของเขาด้วย สุดท้าย ทั้งเรื่องก็เหมือนเป็นกันเดินทางระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ที่จะต้องเผชิญกับความกลัวและความรับผิดชอบ